រឿង ពាក្យសុភាសិតតម្លៃ ៣០ តម្លឹង ~ ចំណេះដឹងទូទៅ

កាលពីព្រេងនាយមានជនពីរនាក់ប្តីប្រពន្ធ បុរសជាប្តីបានឃើញគេរៀនរបៀនពូកែ ចង់រៀនណាស់យកប្រាក់ ៣០ តម្លឹងលាប្រពន្ធដើរទៅរៀន ដើរពីស្រុកមួយដល់ខេត្តមួយ ឮគេថាត្រង់ណាមានអ្នកចេះរបៀបអាគមគាថាពូកែ ក៏ទៅរកត្រង់នោះ ដល់ទៅជូបគ្រូណាពូកែគេសូត្រឲ្យស្តាប់ គេធ្វើឲ្យមើលដូចម្តេចៗក៏ចេះតែមិនចូលចិត្ត លុះដើរឆ្ងាយទៅក៏បានជួបនឹងតាចាស់ម្នាក់ ។
តាចាស់សួរថា "អ្នកឯងទៅណាដើរមកតែម្នាក់ឯងស្វះស្វែងរកអ្វី?" ។ បុរសនោះឆ្លើយថា "ឱ! តាអើយ! ខ្ញុំមកនេះដ្បិតឮគេថា នៅទីនេះមានគ្រូចេះរបៀនពូកែ បានជាខ្ញុំខំសង្វាតមក ក្រែងតាចេះដឹងប្រដៅចៅផង" ។ តាចាស់ឆ្លើយថា "តាមានរបៀនបីបទតំលៃ ៣០ តម្លឹង បើអ្នកឯងកាន់ជាប់ អ្នកឯងមិនច្បុតទេ គង់បានដូចចិត្ត បើមានកិច្ចដំណើរអ្វីឲ្យសូត្ររបៀនតានេះចុះពូកែណាស់" ។ បុរសនោះថា "តាសូត្រឲ្យខ្ញុំស្តាប់មើល! បើចូលចិត្តខ្ញុំយក" ។ តានោះសូត្រឲ្យស្តាប់ថា "រពឹសដៃផ្ទៃឆ្អែត ដេកយប់កុំនិយាយនឹងស្រី ឃ្លានកុំអាលស៊ី" ។ បុរសនោះស្តាប់បានចូលចិត្តក៏ប្រគល់ប្រាក់ ៣០ តម្លឹងឲ្យតានោះ ហើយទន្ទេញរបៀនទាំងបីបទនោះចាំស្ទាត់រត់មាត់ ។ ឯតាចាស់ប្រាប់ថា "បើចៅកាន់របៀនទាំងបីម៉ាត់នេះ តាឲ្យទទេមិនយកតម្លៃទេ" ហើយតាចាស់ប្រគល់ប្រាក់ឲ្យបុរសនោះវិញ ។ បុរសនោះលាតាចាស់នោះវិលមកស្រុកវិញ ។ មាត់បុរសនោះចេះតែទន្ទេញរបៀនបីបទនោះចប់តែផ្លូវមកពុំមានភ្លេច ។ លុះដើរឆ្ងាយបន្តិចមកជួបនឹងសំពៅឈ្មួញមួយ បុរសនោះក៏សួរសុំដោយសារសំពៅមកស្រុក ដង្ខៅសំពៅក៏ឲ្យដោយសារ បុរសនោះតាំងពីចុះមកនៅក្នុងសំពៅថ្ងៃណា ក៏ចេះតែទន្ទេញពាក្យរបៀនបីបទនោះ ហើយចេះតែជួយលាងជួយថែទាំ ជួយជួសជុលសំពៅដូចជារបស់ខ្លួន ។ នាយសំពៅនឹកក្នុងចិត្តថា "អ្នកនេះតាំងតែពីចុះមកដោយសារសំពៅអញកាលណា គាត់ចេះតែធ្វើការដូចជារបស់គាត់" នឹកហើយក៏ស្រឡាញ់បុរសនោះ ឲ្យរៀបបាយទឹកឲ្យស៊ីតែរាល់ថ្ងៃរៀងមក ។ ឯបុរសនោះពុំខ្ជិលសោះ ចេះតែខំធ្វើការក្នុងសំពៅដូចជាកូនឈ្នួលឯទៀតៗ ។ នាយសំពៅនឹកតែក្នុងចិត្តថា "បើកាលណាបានដល់ស្រុកអញនឹងចែករបស់ទ្រព្យឲ្យចៅនោះរកស៊ីតទៅ" ។ លុះបើកសំពៅមកដល់កណ្តាលស្រុកមួយ បានឃើញវិហារមួយគេរៀបអណ្តាប់ពោរពាសសុទ្ធតែចំណីស្រា បាយទុកឲ្យយក្សវាស៊ី ។

ឯអ្នកសំពៅកាលដល់វិហារនោះ ក៏ចតសំពៅឡើងលេង ឃើញចំណីទាំងនោះ ពុំមានមនុស្សក៏នាំគ្នាស៊ីផឹកស្រាស្រវឹង ដេកនៅក្នុងវិហារនោះទាំងអស់គ្នា ខានតែបុរសម្នាក់នោះមាត់គាត់ចេះតែទន្ទេញថា "រពឹសដៃផ្ទៃឆ្អែត ដេកយប់កុំនិយាយនឹងស្រី ឃ្លានកុំអាលស៊ី" ដោយគិតថា "ចំណីទាំងអស់នេះមានស៊ីគង់តែមានភ័យពុំខាន" គិតដូច្នោះហើយពុំហ៊ានស៊ីឡើងទៅពួនលើធ្នឹមវិហារដោយស្ងៀមស្ងាត់ លបមើល ។

លុះដល់ថ្ងៃត្រង់ យក្សមកដល់ហើយវាខឹងណាស់ថា "នរណាក៏ហ៊ានមកស៊ីចំណីអស់នេះ គេរៀបទុកឲ្យអញស៊ីទេ ឥឡូវវាស៊ីអស់ហើយ វាដេកនៅទីនោះ" ។ យក្សថាហើយក៏បោះដំបងទៅវាយមនុស្សដែលដេកនោះស្លាប់ទាំងអស់ទៅ ។ ឯដំបងក៏វិលមកខាង យក្សវិញ ហើយយក្សក៏កាច់កមនុស្សទាំងអស់នោះស៊ីទៅ រួចក្រឡេកមើលក្រឡេមក្រឡឺម ។ បុរសឃើញយក្សភ័យណាស់ មាត់ចេះតែទន្ទេញរបៀនបីបទ ហើយគិតថា "បើអញស្រែកក្រែងយក្ខវាឮ វាឃើញអញហើយវានឹងស៊ីអញទៀត" ។ គិតហើយក៏លោតពីលើធ្នឹមស្រែកវ៉ាសឡើង ។ យក្សភ័យណាស់ក៏រត់ចោលដំបងទៅបាត់ទៅ។ បុរសនោះបានដំបងវាយឯងហើយ ក៏ដើរត្រឡប់មកស្រុកចោលសំពៅនៅកំពង់វិហារនោះឯង ។

លុះដើរមកដល់ផ្ទះក្នុងវេលាយប់ បុរសនោះយកដំបងទៅលាក់ក្រោមជណ្តើរយកថ្មសង្កត់លើហើយឡើងទៅដេកលើ ផ្ទះ ។ ប្រពន្ធសួរប្រាប់ប្រពន្ធថា "ចាំព្រឹកសឹមនិយាយប្រាប់" ។ ក្រោយពេលប្តីទៅ ប្រពន្ធនៅផ្ទះវាមានសាហាយ វេលាយប់ដែលប្តីមកដល់ផ្ទះ សាហាយនោះវាមកស្តាប់នៅក្រោមផ្ទះ វាចង់ដឹងរឿងឆាប់ឲ្យមេស្រីសហាយវាសួរថា "ដំណើរដូចម្តេចក៏ចាំព្រឹកបាននិយាយ?" ។ ប្រពន្ធចេះតែអោបអង្អែលៗទ្រាំពុំបានប្តីក៏និយាយប្រាប់ថា "អញនិយាយនឹងឯងនេះខុសគ្រូហើយ ដ្បិតគ្រូផ្តាំថា : ដេកយប់កុំនិយាយនឹងស្រី ឥឡូវនេះអញនិយាយខុសបណ្តាំគ្រូហើយ" ។ ប្រពន្ធសួរថា "អ្នកទៅបានរបស់អ្វីមកខ្លះ?" ។ ប្តីថា "បានតែរបៀនបីបទ ហើយត្រឡប់មកវិញ ដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវបានដំបងវាយឯង" ។ ប្រពន្ធសួរថា "ដំបងនោះទុកនៅឯណាឥឡូវនេះ?ខ្ញុំចង់ឃើញ" ។ ប្តីថា "អញទុកក្រោមជណ្តើរយកថ្មគ្រប" ថាហើយក៏ដេកលក់ទៅ ។

សហយលបស្តាប់ឮហើយ ក៏ទៅក្រោមជណ្តើររើសយកដំបងនោះទៅបាត់ទៅ ។

លុះព្រឹកព្រហាមស្រាងៗឡើង បុរសនោះរឭកពីដេកចុះទៅរកដំបងពុំឃើញ ក៏ប្រាប់ប្រពន្ធថា "អញប្រាប់ឯងមិនជឿ អញថា ខុសគ្រូហើយ ឯងចេះតែលួងអញ ទាល់តែអញប្រាប់ឥឡូវនេះ មនុស្សវាឮវាលួចយកដំបងបាត់ហើយ " ។ ប្រពន្ធឮហើយដឹងថា សហាយលួចក៏មិនស្តីដណ្តាំបាយឲ្យប្តីស៊ីៗរួចហើយ បុរសនោះក៏យកខ្សែចងដុំថ្មដែលគ្របលើដុំថ្មនោះ នាំទៅប្តឹងមេស្រុកឲ្យជំនុំជម្រះរកចោរឲ្យ មេស្រុកបើជំនុំជម្រះដូចម្តេច ពីព្រោះថ្មពុំស្តីគេជេរថា "អាកំព្រើល! តាំងពីដូនតាមកនរណាដែលឃើញដំបងវាយឯង" គេគម្រាមហើយគេដេញចេញទៅ ។ បុរសនោះចេះតែអូសថ្មទៅប្តឹងតាំងតែពីស្រុកទៅដល់លោកយមរាជ អ្នករាជការ គ្រប់ក្រសួងគេចេះតែដេញចេញ គេថាមនុស្សឆ្កួត គេមិនឲ្យចូល ។ បុរសនោះអូសថ្មទៅថ្វាយស្តេចៗទ្រង់សួរសព្វគ្រប់ហើយ ទ្រង់ប្រាប់អស់នាហ្មឺនថា "មែនបានគេថា មានប្រឡាយបានទឹកហូរ មានសម្រាមបានឆ្កែវាជុះ អស់នាហ្មឺនកុំថា វាឆ្កួតសេចក្តីនេះមែនហើយ បានជាវាហ៊ានថា" ស្តេចមានព្រះបន្តូលប្រាប់បុរសថា "ណ្ហើយវិលទៅផ្ទះចុះ កាលណាអញឲ្យគេទៅហៅចាំមក" ។ បុរសនោះទូលថា "ព្រះករុណាថ្លៃវិសេស" ហើយក្រាបថ្វាយបង្គំលាទៅផ្ទះវិញ ។

ក្រោយពេលបុរសនោះទៅស្តេចទ្រង់ព្រះរាជបញ្ជឲ្យប្រាប់ បណ្តាប្រជារាស្ត្រថា "ដ្បិតស្តេចឲ្យអស់ព្រះស្នំចេញរាំបីថ្ងៃបីយប់ ឲ្យបណ្តារាស្ត្រមើលតាមចិត្ត ពុំមានឃាត់ឃាំងឡើយ" ហើយទ្រង់រៀបលេងល្ខោន ។ កាលនោះអស់រាស្ត្រសឹងតែចូលទៅមើលគ្រប់គ្នា ។ ស្តេចទ្រង់យាងចូលទៅក្នុងព្រះរាជដំណាក់ជ្រើសរើសប្រេង ក្រអូបយ៉ាងចំឡែកមួយដប ដែលសំរាប់តែស្តេច អស់រាស្ត្រនាហ្មឺនពុំដែលមាន ទ្រង់ប្រើអាមាត្យម្នាក់យកទៅឲ្យបុរសនោះ ហើយប្រាប់ថា "ស្តេចទ្រង់ព្រះរាជទានឲ្យអ្នកឯង និងប្រពន្ធអ្នកឯងលាប ប៉ុន្តែឲ្យអ្នកឯងនៅផ្ទះកុំទៅមើលល្ខោន ឲ្យតែប្រពន្ធទៅបានហើយ" ។ អាមាត្យអ្នកយកទៅឲ្យប្រាប់សព្វគ្រប់ វិលទៅក្រាបបង្គំទូលស្តេចវិញ ។ បុរសនោះបានប្រេងក៏ហៅប្រពន្ធមកហុចប្រេងទៅឲ្យប្រាប់ថា "ព្រះករុណាជាម្ចាស់ជីវិតទ្រង់ព្រះរាជទានប្រេងនេះមក ព្រោះទ្រង់អាណិតស្រលាញ់ឲ្យយើងលាបទៅមើលល្ខោននឹងគេ តែឥឡូវនេះអញឈឺក្បាល ឯងយកទៅលាប ហើយទៅមើលល្ខោននឹងគេចុះ" ។ ឯប្រពន្ធឮប្តីបើកឲ្យទៅ ហើយឲ្យទាំងប្រេងទៅលាបផងដូច្នេះ អរពន់ពេក ដោយពុំបានដឹងកលជាគេនឹងចាប់ ក៏យកប្រេងទៅឲ្យសហាយលាបផង ហើយបណ្តើរគ្នាទៅមើលល្ខោនឈរទន្ទឹមគ្នា ។ លុះបន្តិចទៅ ស្តេចទ្រង់ធុំក្លិនក្រអូបប្រេងនោះ ទ្រង់ខ្សឹបប្រាប់នាហ្មឺនម្នាក់ថា "ចូរអ្នកទៅហិតក្លិនប្រេងក្រអូបយ៉ាងនោះ ប៉ុន្មាននាក់ចូរអ្នកនាំយកមកឲ្យអញជាឆាប់" ។

នាហ្មឺននោះក្រាបថ្វាយបង្គំហើយទៅហិតមនុស្សឯទៀតមិនធំសោះ តែប្រុសម្នាក់ ស្រីម្នាក់ ដែលឈរទន្ទឹមគ្នាលាបប្រេងក្រអូបទាំងពីរនាក់នេះ ក៏នាំយកទាំងប្រុសទាំងស្រីយកទៅថ្វាយស្តេចៗឲ្យលែងរាំទៅ ហើយទ្រង់ឲ្យហៅទាំងប្រុសទាំងស្រី មកដល់ហើយ ទ្រង់សួរថា "នេះជាប្រពន្ធចៅឯងមែនឬ?" ។ បុរសនោះក្រាបបង្គំទូលថា "មែន" ។ ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលសួរទៅប្រុសជាសហាយនោះថា "ឯងបានទៅលួចដំបងចៅនោះមែនឬ?" ។ សហាយនោះក្រាបបង្គំទូលថា "លួចមែន" ។ ទ្រង់ឲ្យទៅយកដំបងនោះមកឲ្យ យកសហាយទាំងប្រុសទាំងស្រីនោះទៅដាក់ច្រវាក់ធ្វើទោស ។ បុរសជាម្ចាស់ដំបងថ្វាយដំបងបង្គំសូមទោស ហើយក៏ប្រគល់ទាំងផ្ទះសំបែងទាំងប្រពន្ធទៅសហាយនោះទាំងអស់ដោយពុំ មានខឹងអ្វីឡើយ ។ បុរសសហាយនោះអរណាស់ សំពះសូមទោសរួចវិលទៅវិញ ។

ឯបុរសម្ចាស់ដំបងថ្វាយដំបងទៅស្តេច ហើយក្រាបលាទៅទៀតស្តេចឃាត់ក៏ពុំព្រម ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា "ដំបងវាយឯងនេះថ្លៃណាស់" ទ្រង់ព្រះរាជានុញ្ញាតបីឃ្លាំងមាសប្រាក់ ឲ្យបុរសនោះយកតាមចិត្ត ។ បុរសនោះរើសអស់ទាំងឃ្លាំងមាសប្រាក់អម្បាលនោះ ទៅឃើញកាំបិតបន្ទោះ ១ ចាស់នៅក្រោមខ្លាំង ក៏យកកាំបិតនោះ និងប្រាក់បន្តិចបន្តួចគ្រាន់តែចាយតាមផ្លូវ ហើយចូលទៅក្រាបថ្វាយបង្គំលាស្តេចដើរចេញទៅទៀត ។ ស្តេចពុំមានព្រះបន្ទូលអ្វីទេ តែអស់នាហ្មឺនគេត្មះតិះដៀលបុរសនោះថា "ជាមនុស្សឆោត មាសប្រាក់មិនយក ទៅយកកាំបិតច្រេះស៊ី" ។

បុរសនោះដើរចេញពីនគរនោះ បានទៅនគរមួយដទៃទៀត ។ ជួនជាថ្ងៃមួយនោះទ្រង់មានព្រះបន្ទូលបង្គាប់សេដ្ឋីម្នាក់ថា "ព្រឹកស្អែកទ្រង់ទៅក្រសាលព្រៃ ឲ្យមហាសេដ្ឋីធ្វើរទះមួយ យ៉ាងល្អល្អះឲ្យឆ្លាក់ ក្បាច់លាបលនឲ្យហើយ ឲ្យទាន់ក្នុងពេលព្រឹកស្អែកនេះ បើធ្វើពុំទាន់នឹងយកទៅកាត់ទោសស្លាប់ខ្លួន" ។ រីឯមហាសេដ្ឋី នោះធ្វើពុំទាន់ ហើយពុំធ្វើរទេះបែរជាទៅធ្វើឯក្តារមឈូសទៅវិញ ។

ថ្ងៃនោះជួនជាបុរសនោះដើរទៅឃើញមហាសេដ្ឋីនោះកំពុងតែធ្វើបុណ្យក៏ សួរថា "ចុះលោកមានការអ្វីបានជាធ្វើបុណ្យមានក្តារមឈូសផងដូច្នេះ?" ។ គេប្រាប់ថា "ស្តេចឲ្យធ្វើរទេះមួយយ៉ាងល្អ ឲ្យទាន់ពេលព្រឹកស្អែកនេះ ស្តេចនឹងទៅក្រសាលព្រៃ បើធ្វើពុំទាន់ ស្តេចនឹងយកទោសឥឡូវនេះ មហាសេដ្ឋីធ្វើពុំទាន់ ដឹងខ្លួនថា ស្លាប់ បានជាធ្វើមឈូសធ្វើបុណ្យវិញ" ។

បុរសនោះឆ្លើយថា "ក្រអ្វីប៉ុណ្ណឹង ឲ្យតែបាយខ្ញុំស៊ី ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យទាន់ព្រឹកនេះ" ។ មហាសេដ្ឋីបានឮដូច្នេះ អរណាស់ ហើយឲ្យរៀបបាយទឹកស៊ីឲ្យឆ្អែតរួចប្រគល់ឈើឲ្យធ្វើរទេះ ។ បុរសនេះក៏ធ្វើតែនឹងកាំបិតមួយ ដែលយកក្រោមបាតឃ្លាំងនោះបានរួចស្រេចក្នុងយប់នោះ ហើយលាបលន់យ៉ាងល្អ ព្រឹកឡើងក៏អូសទៅថ្វាយស្តេចៗទ្រង់ទតឃើញ ទ្រង់ឲ្យរៀបប្រដាប់ប្រដាទៅក្រសាលព្រៃ ។ ឯមហាសេដ្ឋីលុះរួចពីស្លាប់ហើយ ក៏នឹកក្នុងចិត្តថា "អ្នកនេះមានគុណធ្ងន់ណាស់ ឥឡូវនេះនឹងរកអ្វីឲ្យសងឲ្យស្មើគ្មាន មានតែកូនក្រមុំ ១ ល្មមឲ្យមានប្តី ដូច្នេះមានតែអញការឲ្យអ្នកនោះ" គិតហើយក៏ហៅមកការឲ្យទៅ ។ លុះការហើយក្នុងយប់នោះពេលផ្សំដំណេក បុរសនោះគិតល្បងចិត្តប្រពន្ធ ហើយធ្វើជាផឹកស្រាស្រវឹងដេកទៅ យប់យូរបន្តិចក៏ធ្វើជាក្អួតប្រឡាក់ប្រពន្ធអស់ ។ កូនសេដ្ឋីឃើញក្អូតប្រឡាក់ខ្លួនដូច្នេះ ក៏ស្រែកឡើងក្នុងយប់នោះថា "ឱលោកឪពុករកប្តីឲ្យខ្ញុំជាមនុស្សប្រមឹក ក្អូតប្រឡាក់ខ្ញុំអស់ហើយ ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ" ។មហាសេដ្ឋីឮកូនស្រែកដូច្នេះក៏ឃាត់ទៅថា "កូនដេកទៅ កុំនិយាយដ្បិតប្តីកំពុងស្រវឹង ហើយគេមានគុណផង" ឃាត់ដូចម្តេចក៏មិនស្តាប់ថា "ឲ្យទៅឆ្កែឆ្មាទ្រាំបាន ឯមនុស្សប្រមឹកខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ" ។

លុះព្រឹកឡើងបុរសនោះរលឹកពីដេកក៏ចូលទៅរកសេដ្ឋីប្រគល់កូនឲ្យវិញ ប្រាប់ថា "មិនព្រមយកទេ" ហើយថា មិនបានប៉ះដៃជើងឡើយ ។ មហាសេដ្ឋីឃាត់សុំទោសឲ្យកូនក៏បុរសនោះពុំព្រមនៅ ពុំព្រមយកហើយលាមហាសេដ្ឋីយកតែកាំបិតដើរទៅទៀត ។ លុះស្តេចយាងមកពីព្រៃទ្រង់ឲ្យទៅរកជាងដែលធ្វើរទេះនោះពុំឃើញ ទ្រង់ស្តាយណាស់ទ្រង់ឲ្យអស់នាហ្មឺនចាត់សំបុត្ររកគ្រប់ខេត្តក៏ពុំ ឃើញ ហើយទ្រង់នៅស្ងៀមទៅ ។

ឯបុរសនោះលាសេដ្ឋីដើរទៅឆ្ងាយក៏បានទៅដល់នគរមួយដទៃទៀត ។ ស្តេចនគរនោះទ្រង់ឲ្យនាហ្មឺនម្នាក់ទៅដេកវេនចាំយាមនៅចុងព្រះរាជ រោងរាល់យប់ ។ ស្តេចទ្រង់ចេញកាប់តែរាល់យប់ ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលទ្រង់បង្គាប់មកនោះ ស្លាប់អស់នាហ្មឺនជាច្រើន ។

ថ្ងៃបុរសនោះទៅដល់ ជួនត្រូវលើវេនចៅហ្វ៊ាទៅដេកថ្វាយស្តេច គាប់ចៅហ្វ៊ានោះក៏ធ្វើបុណ្យទានថ្ងៃនោះ ។ បុរសនោះទៅដល់សួរគេថា "លោកមានការអ្វីបានជាធ្វើបុណ្យទាន ហើយម្តេចក៏កូនប្រពន្ធយំរាល់គ្នាដូច្នេះ?" ។ គេប្រាប់ថា "លោកត្រូវទៅដេកវេន ថ្វាយស្តេចកាប់ល្ងាចនេះ បានជាលោកធ្វើបុណ្យមុនស្លាប់" ។ បុរសនោះថា "ឲ្យតែបាយខ្ញុំស៊ីចុះ ខ្ញុំទៅដេកថ្វាយស្តេចជួស" ។

គេឮដូច្នេះក៏ទៅជំរាបចៅហ៊្វាៗ ឲ្យហៅបុរសនោះទៅ ឲ្យរៀបបាយទឹកស៊ីហើយសួរថា "បើអ្នកទៅដេកវេនថ្វាយស្តេចជួយខ្ញុំៗនឹងធ្វើបុណ្យឲ្យអ្នក" ។ បុរសនោះក៏ទទួលដេកជួស ហើយសុំគ្រឿងប្រដាប់ ចៅហ្វ៊ាពាក់នោះយកមកពាក់ ហើយក៏លីកាំបិតបន្ទោះចូលទៅដេកចុងព្រះរាជរោង បុរសនោះពុំដេកឡើយ ចាំស្តេចចេញមកកាប់ ។ ទៅដល់ចុងព្រះរាជរោង បុរសនោះពុំដេកឡើយ ចាំស្តេចពេលយប់ជ្រៅស្ងាត់ ស្តេចទ្រង់បើកទ្វារចេញមកទ្រង់កាន់ព្រះខ័នយាងចូលមកនឹងកាប់បុរស នោះ ។ បុរសនោះឃើញស្តេចយាងមកជិតក៏ស្ទុះចូលទៅចាប់ស្តេចជាប់ ហើយក៏ចាក់នឹងកាំបិតបន្ទោះបង្ខុសពីរបីដង ហើយសួរថា "នរណា! ចូលមកទាំងយប់? ស្តេចទ្រង់ឲ្យអញមានចាំយាមក្នុងយប់នេះ" ថាហើយក៏ចាក់បង្ខុសទៀត ។ ស្តេចទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា "ទេ! អញទេ!" ។ "នរណា! អញទេ?" ។ "អញជាស្តេច" ។ "ស្តេចអីមកពេលនេះ? អញមិនដឹងទេ! ដ្បិតស្តេចទ្រង់ឲ្យអញចាំព្រះរាជរោងក្នុងយប់នេះ" ។

សួរដេញដោលដូច្នេះហើយបុរសនោះក៏លត់ជង្គង់ថ្វាយបង្គំស្តេចសូមទោស ។ ស្តេចត្រាស់សួរថា "ចៅនៅឯណា?" ។ បុរសនោះថា "ខ្ញុំនៅផ្ទះចៅហ្វ៊ា" ។ ស្តេចទ្រង់ជ្រាបទ្រង់ញញឹម ហើយទ្រង់ចូលទៅក្នុងវិញ ។

លុះព្រឹកឡើងបុរសនោះលីកាំបិតចេញពីក្នុងវាំងមកផ្ទះចៅហ្វ៊ា ។ អ្នកផងឃើញឆ្ងល់ថា "បុរសនោះទៅដេកវេនថ្វាយស្តេចកាប់ម្តេចក៏មិនស្លាប់ត្រឡប់ជាមក វិញ?" ។ ចៅហ្វ៊ាសួរ បុរសនោះជំរាបតាមដំណើរសព្វគ្រប់ហើយ ជម្រាបថែមទៀតថា "ស្តេចសព្វថ្ងៃនេះមិនមែនជាកាចទេ ដ្បិតទ្រង់ពិសោធន៍រកមនុស្សចេះដឹងក្នុងនគរ ដើម្បីរក្សាស្តេច បានជាទ្រង់ចាត់មនុស្សឲ្យយាម ទៅយាមចេះតែដេកលក់ ទើបស្តេចទ្រង់កាប់ ចុះបើសត្រូវវាចូលទៅលុកលុយស្តេច ហើយយើងដេកលក់នោះ តើនឹងជាយ៉ាងណាទៅ?" ។ បុរសនោះនិយាយរឿងប្រាប់សព្វគ្រប់ទើបភ្ញាក់ខ្លួនរាល់គ្នា ។

ចៅហ្វ៊ានោះមានកូនក្រមុំមួយ ក៏ឲ្យជាប្រពន្ធបុរសនោះ ដោយគិតថា បុរសនោះមានគុណធ្ងន់ណាស់ ។

លុះព្រឹកឡើងស្តេចទ្រង់ឲ្យហៅបុរសនោះមក ទ្រង់ឲ្យធ្វើជានាហ្មឺនធំ រក្សាព្រះនគរ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គ ។

វេលាស្តេចទ្រង់ព្រះជរាទៅ ទ្រង់ពុំមានព្រះរាជបុត្រ នឹងសោយរាជ្យស្នង មានតែព្រះរាជធីតាមួយអង្គ ក៏ទ្រង់ព្រះរាជទាន ព្រះរាជធីតា និងរាជសម្បត្តិឲ្យបុរសនោះសោយរាជ្យជាស្តេចទៅ ៕

ចំណេះដឹងទូទៅ

Saturday, December 14, 2013

រឿង ពាក្យសុភាសិតតម្លៃ ៣០ តម្លឹង

0 ផ្ដល់យោបល់:

Post a Comment

download here

ចំនួនភ្ញៀវចូលមកទស្សនា

Blogger news

Blogroll

About